Ik kijk de warmverlichte ruimte rond, met zijn geel gesausde muren. Het is net of schijnt de zon hier binnen. Het gekleurde stoeltje voelt plakkerig aan, zelfs dwars door de stof van mijn jeans. Zweetstoeltjes! Hoe vaak zou ik hier al op zo’n stoeltje hebben gezeten? Hoe vaak zou ik al in dit gebouw rondgelopen hebben, of zelfs in een bedje hebben gelegen? Als eeuwige Tour de France rijder, om de berg weer op te komen …

In gedachten dwaal ik even af, naar zes jaar geleden, de dag dat ik hier voor het eerst kwam, niet wetende dat het mijn tweede huis zou worden. Al 15 jaar had ik forse problemen met mijn darmen. Verstopping! De agressiefste rioleringsreinigingsdienst van de laxeerpolitie zou er zelfs geen raad mee weten. Mijn eerste arts noemde me daarom vaak lieflijk een “vasthoudend typje”.

Vele onderzoeken passeerden de revue en mijn maandelijkse winkeluitjes, ruilde ik in voor stoeisessies en beheersingswork-outs op de endoscopie afdeling. Mijn ooit zo stevige “Hollands Glorie lijf” leek te smelten waar ik bij stond. En dat terwijl ik vroeger nooit een gram kwijtraakte, ondanks veel sporten. Mijn lijf begon een eigen leven te leiden en mijn spijsvertering leek met vervroegd pensioen te gaan. En ik? Ik stond erbij en keek ernaar. Maar dat ging niet gebeuren! Mijn lijf, mijn leven en dat zou ik gaan bewaken, ook al zou ik dat kruipend moeten doen aan het eind van de rit! Ik zou dit winnen!!

De zoektocht ging verder en de onderzoeken vlogen af en aan. Het werd duidelijk dat mijn maag veranderd was in een slappe zak en ik werd te licht, dus mocht ik aan de voedingssonde. Na zo’n twee jaar doorzoeken en sondevoeding werd besloten om een dunne darm stoma te plaatsen, om te kijken of de rest van mijn lijf de draad weer zou oppakken. Gôh, wat was ik blij met het stoma! Het liefst liet ik het huppelend aan iedereen zien die ik tegenkwam. De oplossing, dacht ik …

Helaas! Nadat mijn dikke darm aan de wilgen was gehangen door meneer de chirurg en de patholoog mijn darm ging uitpluizen, bleek dat ik de ziekte C.I.I.P had. Oftewel: Chronische Intestinale Idiopatische Pseudo-Obstructie, beter gezegd … Slappe Hap dus! Mijn spijsvertering doet niet wat hij zou moeten doen, hij geeft er simpelweg de brui aan. De exacte oorzaak van de ziekte is onbekend, maar wat wel duidelijk is, is dat spier- en/of zenuwcellen dermate beschadigd zijn dat zij hun normale functie niet meer kunnen uitvoeren, met alle gevolgen van dien. En dat door het gehele spijsverteringsstelsel. Ontlasting kan geen kant meer op, wat leidt tot obstructie, misselijkheid en overgeven. Ook gewichtsverlies en vreselijke buikpijnen horen in dit rijtje thuis.

Daarna ging alles heel snel. Voedingssonde in mijn maag via de buikwand, later één in de dunne darm. Drie gaten rijker in mijn buik. Nog steeds afvallen en vreselijke buikpijnen. Veel opnames, van zenuwpijn naar overgeven en alsmaar dunner en dunner. Doodziek. Artsen met de handen in het haar. Maar ik bleef positief, ik zou winnen! Maar op deze manier lukte dat niet …

Uiteindelijk werd de beslissing een stap achteruit, in de hoop op een stap vooruit! Voeden via de bloedbaan, met alle risico’s van dien. Maar er was geen keus meer, anders zou ik het niet redden … De lijn werd geplaatst en het voeden kon beginnen. Na twee weken kreeg ik mijn eerste lijnsepsis, alias bloedvergiftiging. Maar ik versloeg de dierentuin in mijn bloed met behulp van artsen en antibiotica.

Inmiddels ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik win, ondanks dat ik al heel veel verloren heb. Ik kan niet meer zelf eten misschien, maar ik kauw wel op voedsel en geniet. Ik kan niet meer normaal naar de wc, maar hé, des te meer tijd heb ik voor leukere dingen. Deze ziekte kan misschien verslindend zijn en heeft me vaak op kritieke punten gebracht, maar ik ben er nog steeds, doordat ik mezelf iets voornam … positief blijven want “IK WIN!”

‘Mevrouw Buisman!’ Ik schrik op en kijk recht in het gezicht van mijn arts … de arts van maag-darm-lever! Voor de misschien wel 2000ste keer loop ik achter hem aan …